ستارگان

ستاره ها، توپ هایی از گاز هستند که با گداخت و سوزش که یک واکنش هسته ای درون ستاره ای نیست، انرژی آزاد می کنند. ستاره های با اندازه و قدرت بازتابش فراوانی وجود دارند. این ستاره ها از فوق داغ(ستاره های آبی - سفید و بیش از 20000 درجه ی کلوین) تا قرمز خنک(3000 درجه ی کلوین) متغیرند. خورشید ما یک ستاره ی متوسط زرد است که به سمت صیف های سرد و اندازه ی کوچک پیش می رود. نظریه ی کنونی اعتقاد دارد که ستاره ها در سحابی ها که گاز های بین ستاره ای هستند بوجود آیند. این فرآیند امرزه نیز در حال وقوع است. مثال این پدیده، سحابی شکارچی(در شمشیر صورت فلکی شکارچی یا اوریون) است . ستاره نیز می برند. ستاره های قدیمی تر شامل غول های قرمز و ابر غول ها هستند. صورت های فلکی ارتباطات ظاهری بین ستاره ها و کهکشان ها از دیدگاه زمین هستند. در حقیقت.  این اجسام از یکدیگر بسیار دور هستند. ستاره هایی که صورت های فلکی را می سازند همگی درون کهکشان راه شیری خودمان هستند. کهکشان ها می توانند بسیار دورتر از این باشند. به خاطر فاصله شان، آن ها با چشم غیر مسلح به صورت نقاط نورانی دیده می شوند.

صورت های فلکی برای مردمان بسیار مهم بودند. صورت های فلکی به آن ها اجازه می دهد که هنگام شب، جهت و موقعیت خود را در بیابان و دریا پیدا کنند. تغییرات سالانه صورت های فلکی هم هنگامی که بهار و تابستان فرا می رسد. برای کشاورزان امروزی قابل تشخیص هستند. این پدیده از دیدن طلوع هر روزه ی خورشید صحیح تر است.

یک گروه ویژه صورت های فلکی، منطقه البروج نامیده می شوند. صور فلکی البروج در نواری موازی با مدار زمین یا مدار خورشید قرار دارند. مدار خورشیدی نواری بین بلندترین نقطه ی خورشید(تابستان) و کوچکترین نقطه ی خورشید(زمستان) می کنند . به نظر می رسد که آن ها در آسمان ثابت شده اند.

همانطور که زمین به دور خورشید می گردد. خورشید بین زمین و هر صورت فلکی منطقه البروج قرار می گیرد. از آنجا که زمین همیشه و در یک جهت در حال چرخش به دور خورشید است، خورشید در یک زمان خاص از سال روبروی هر یک از صورت های منطقه البروج قرار می گیرد. این بدین معنی است که اگر شما صورت های فلکی را از هم تشخیص بدهید. می توانید بگویید چه زمان از سال است. این پدیده مانند تقویم عمل می کند.

این تقویم آسمانی و صور فلکی البروج که ما امروز آنرا تعیین کردیم، اولین بار در حدود 2500سال قبل توسط ستاره شناساان بابلی به کار گرفته شد. بابل فرهنگ خاورمیانه ای است که با اکتشافات خود در علوم و نجوم شناخته شده است. بابلی ها از صورفلکی منطقه البروج برای پیش بینی زمان بهار استفاده می کردند.

این امر به آن ها اجازه می داد که بگویند چه زمانی وقت کاشت یا برداشت محصول است و یا تغییرات آب و هوایی را نفهمند.

مردم باستان که صورت های فلکی را مطالعه می کنند را نجوم می گفتند. امروزه منجمین دانشمندان دروغین هستند که سعی در پیش گوی آینده با استفاده از علایم منطقه البروج دارند. ستاره شناسی، مطالعه ی منشا جرکت و رفتار ستاره ها و تمام اجزا هستی است. ستاره شناسی علمی بر اساس مشاهدات مکرر ستاره ها است که بطور صحیح حرکات و رفتار آن ها را پیش بینی می کنند. بعضی مردم ستاره شناسی را با نجوم با ستاره شناسی اشتباه می گیرند. هیچ شاهدی وجود ندارد که پیش بینی های نجومی درست باشد. امروزه، ما از صورفلکی برای کمک تعیین موقعیت بخش های مختلف هستی استفاده می کنیم . ستاره شناسان کره ی آسمانی را به 88 صورت فلکی تقسیم کرده اند.